Wystawa prezentowała ponad 200 najcenniejszych dzieł z kolekcji ceramiki artystycznej Muzeum Okręgowego w Toruniu, wykonanych z kamionki, fajansu i porcelany w czasie od XVI w. po lata 30. XX w. w różnych ośrodkach europejskich. Osobną część stanowiła ekspozycja współczesnych wyrobów Fabryki Porcelany w Ćmielowie.
Grupę eksponatów najstarszych stanowiły fajanse hiszpańsko-mauretańskie oraz majolika włoska (naczynia apteczne, XVI w.), a także kamionki nadreńskie (dzbany, konwie od XVI w.). Pierwsze europejskie fajanse wyrabiano w Holandii w warsztatach Delft (XVII – XVIII w.). Były to naczynia o rozmaitych funkcjach, m.in. wazony z modnych wówczas garniturów ustawianych na szafach i kominkach. Bogata i zróżnicowana grupa wyrobów fajansowych z ośrodków francuskich, niemieckich oraz polskich, z charakterystycznymi naczyniami z Ćmielowa, Nieborowa i Pruszkowa.
Wyroby polskie reprezentowały także: porcelana z Korca i Baranówki oraz bolesławickie kamionki. Przegląd wyrobów porcelanowych rozpoczynała prezentacja dzieł ze słynnej manufaktury w Miśni. Z kolei zespoły porcelanowe niemieckie, wiedeńskie, francuskie i rosyjskie ukazywały wielość funkcji oraz różnorodność rozwiązań formalnych, inspirowanych współczesną im sztuką i estetyką.
Katarzyna Kluczwajd tak pisała w katalogu do wystawy: Te kruche, piękne przedmioty, wyczarowane z gliny i ognia, od wieków pełniły funkcje użytkowe i dekoracyjne dodając splendoru domowi. Często motywacją do poszukiwań nowych gatunków ceramiki była pogoń za niedoścignionym wzorem, którym długo pozostawała porcelana chińska. Dopiero wynalezienie porcelany twardej (Miśnia, 1710 rok) dało w tej dziedzinie nowe możliwości, a dzieje opracowania receptury porcelany miśnieńskiej to historia mentalności i kultury czasów minionych.
Znajdujące się na wystawie eksponaty odzwierciedlały aktualne zjawiska panujące w sztuce, różnorodne mody i tendencje. Dla przykładu: w majolikach włoskich popularnymi motywami zdobniczymi stały się m.in. sceny mitologiczne, zaś w kamionkach z terenów nadreńskich często odnaleźć można bezpośrednie wpływy rycin współczesnych, przenoszone do kolejnych warsztatów za pomocą wzorników lub samych już matryc. W ikonografii ceramiki artystycznej dominują tematy obecne w plastyce, np. sceny chińskie (chinoiserie), sceny mitologiczne i rodzajowe, postacie świętych, portrety i widoki miast, personifikacje, sceny symboliczne, motywy narodowe i wątki patriotyczne, etc.
Szczególny rozwój produkcji naczyń zastawy stołowej, nie tylko zresztą ceramicznych, charakterystyczny był dla 2. połowy XVIII w., co związane było z ówczesną kulturą i obyczajowością. Wystarczy przypomnieć znane opisy uczt szlachty i magnatów, królów i cesarzy z ich obfitym menu, aby zrozumieć potrzebę używania licznych nakryć fajansowych, a później porcelanowych, nakryć srebrnych, szklanych, etc. Typowa dla tego okresu jest daleko posunięta specjalizacja w użytkowych funkcjach naczyń”.
kuratorki: Katarzyna Kluczwajd, Muzeum Okręgowe w Toruniu,
Dorota Berbelska, Muzeum Sztuki w Łodzi
czas trwania: 28.04.2006 – 4.09.2006
Grupę eksponatów najstarszych stanowiły fajanse hiszpańsko-mauretańskie oraz majolika włoska (naczynia apteczne, XVI w.), a także kamionki nadreńskie (dzbany, konwie od XVI w.). Pierwsze europejskie fajanse wyrabiano w Holandii w warsztatach Delft (XVII – XVIII w.). Były to naczynia o rozmaitych funkcjach, m.in. wazony z modnych wówczas garniturów ustawianych na szafach i kominkach. Bogata i zróżnicowana grupa wyrobów fajansowych z ośrodków francuskich, niemieckich oraz polskich, z charakterystycznymi naczyniami z Ćmielowa, Nieborowa i Pruszkowa.
Wyroby polskie reprezentowały także: porcelana z Korca i Baranówki oraz bolesławickie kamionki. Przegląd wyrobów porcelanowych rozpoczynała prezentacja dzieł ze słynnej manufaktury w Miśni. Z kolei zespoły porcelanowe niemieckie, wiedeńskie, francuskie i rosyjskie ukazywały wielość funkcji oraz różnorodność rozwiązań formalnych, inspirowanych współczesną im sztuką i estetyką.
Katarzyna Kluczwajd tak pisała w katalogu do wystawy: Te kruche, piękne przedmioty, wyczarowane z gliny i ognia, od wieków pełniły funkcje użytkowe i dekoracyjne dodając splendoru domowi. Często motywacją do poszukiwań nowych gatunków ceramiki była pogoń za niedoścignionym wzorem, którym długo pozostawała porcelana chińska. Dopiero wynalezienie porcelany twardej (Miśnia, 1710 rok) dało w tej dziedzinie nowe możliwości, a dzieje opracowania receptury porcelany miśnieńskiej to historia mentalności i kultury czasów minionych.
Znajdujące się na wystawie eksponaty odzwierciedlały aktualne zjawiska panujące w sztuce, różnorodne mody i tendencje. Dla przykładu: w majolikach włoskich popularnymi motywami zdobniczymi stały się m.in. sceny mitologiczne, zaś w kamionkach z terenów nadreńskich często odnaleźć można bezpośrednie wpływy rycin współczesnych, przenoszone do kolejnych warsztatów za pomocą wzorników lub samych już matryc. W ikonografii ceramiki artystycznej dominują tematy obecne w plastyce, np. sceny chińskie (chinoiserie), sceny mitologiczne i rodzajowe, postacie świętych, portrety i widoki miast, personifikacje, sceny symboliczne, motywy narodowe i wątki patriotyczne, etc.
Szczególny rozwój produkcji naczyń zastawy stołowej, nie tylko zresztą ceramicznych, charakterystyczny był dla 2. połowy XVIII w., co związane było z ówczesną kulturą i obyczajowością. Wystarczy przypomnieć znane opisy uczt szlachty i magnatów, królów i cesarzy z ich obfitym menu, aby zrozumieć potrzebę używania licznych nakryć fajansowych, a później porcelanowych, nakryć srebrnych, szklanych, etc. Typowa dla tego okresu jest daleko posunięta specjalizacja w użytkowych funkcjach naczyń”.
kuratorki: Katarzyna Kluczwajd, Muzeum Okręgowe w Toruniu,
Dorota Berbelska, Muzeum Sztuki w Łodzi
czas trwania: 28.04.2006 – 4.09.2006
